Nin enfermidade mental nin trastorno mental, nin contencións nin malas prácticas sanitarias.
Pedro Lara
Como paciente diagnosticado de varios trastornos “mentais” debo dicir que o máis apropiado sería, sempre segundo o meu punto de vista, chamalos trastornos ou traumas psíquicos. A palabra psiquis provén do grego e significa alma humana e a palabra trauma todos sabemos que significa dano ou ferida.
Pois durante máis de 20 anos levo tentando sandar as feridas da miña alma humana, da miña persoa, feridas do ánimo, dos pensamentos, das emocións e das condutas derivadas delas mesmas.
Faise a través de ser constante no tratamento psiquiátrico e, por suposto e con máis énfase, no tratamento psicoterapeútico programado polos ou as psicólogos/ as con intervención continua do paciente no devandito tratamento. É imprescindible darlle voz, confianza e credibilidade ao paciente por moitas feridas que teña na súa alma e que poidan desequilibrar ou , mellor dito, desestabilizar tanto o tratamento como a vida de devandito paciente.
Cada psicólogo/para ten a súa escola e o seu método de intervención con cada paciente pero débese facer do paciente un protagonista do seu propio tratamento para que este funcione mellor e por esta razón o tratamento debe ser flexible e personalizado, como un traxe a medida confeccionado por ambos: paciente e psicólogo/a.
Non é que exclúa por completo a figura do ou da psiquiatra, senón que dita figura debe apoiar coa súa intervención a terapia a seguir por cada paciente, dándolles as doses exactas dos fármacos pertinentes a cada un deles, para que non se despersonalicen e se convertan en zombies incapaces de utilizar as súas calidades e capacidades, tanto innatas como aprendidas.
No meu caso particular e tras moitos anos de psiquiatras e psicólogos/ as acabei dando cos adecuados e iso axudou á miña melloría pero o que máis me axudou, sobre todo, é a miña forza de vontade, a miña capacidade de levantarme cada vez que caio nunha crise ou descompensación e a miña resiliencia. En definitiva, o afán de superación de todos os meus problemas.
As feridas nunca pechan por completo pero co paso do tempo, o tratamento farmacolóxico e psicoterapeútico, e a aprendizaxe a través do insight ou a introspección da persoa afectada por ditas feridas, pódese ir facendo costra. Hai veces, claramente, que a costra levántase e a alma volve sufrir e a desencadearse unha crise no/na individuo/a, sángranse as emocións, os pensamentos, as emocións e as condutas propias de cada un/a cando sente desbordado. Aí deben actuar os e as profesionais da saúde mental para estabilizar canto antes ao paciente e que non sufra máis danos colaterais ou engadidos, pois os traumas psíquicos adoitan ser comórbidos e ademais adoitan retroalimentarse dunha maneira máis intensa do negativo ca do positivo. Trátase de poñer os coidados necesarios para recuperar ao paciente do seu padecimiento e non extralimitarse con prácticas pouco apropiadas ou coercitivas como ameazas, contencións físicas ou mecánicas de longos períodos de duración ou coa sobresedación, todo iso tamén resulta moi negativo para o paciente.
Unha vez reestablecido o paciente hai que retomar canto antes o proxecto de voda que os profesionais ou terapeutas fabricaran xunto a el/ela e ensinarlle a aprender da propia crise, educar en crecemento persoal, no avance en lugar do retroceso ou o estancamento e na resiliencia ou resistencia e superación desas feridas na alma que tanto nos incordian.
Conseguín curarme?
Non, sigo en tratamento, pero en boas mans e se non me faltan recursos nin habilidades autoterapeúticas, aprendidas co paso destes 20 anos de feridas en proceso de sanación constante e de cada crise. Hai idas e voltas, turbulencias como a min me gusta chamalas, pero un afaise a vivir co seu/súas costra/s e a/s súa/s ferida/s e vai crecendo e endurecéndose en todo o proceso, polo que co tempo o paciente de trastorno ou trauma psíquico, se non se rende no camiño e/ou non hai malas praxes profesionais, pode levar unha vida practicamente corrente como a de calquera outra persoa, que diagnosticada ou non, tamén pode sufrir no futuro feridas psíquicas como o paciente suposto ou como eu mesmo, polo que é necesario eliminar estigmas e tabús sobre a Saúde Mental ou Psíquica, xa que é unha problemática que en maior ou menor medida incúmbenos a todos tanto como individuos como comunidade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario